ur. 1925-2013 Artystka malarka, rysowniczka, autorka form przestrzennych i organizatorka wielu akcji artystycznych. Przedstawicielka polskiego konceptualizmu, sztuki pojęciowej i mail artu oraz sztuki posługującej się językiem geometrii. Po ukończeniu studiów na Wydziale Malarstwa i obronie dyplomu w pracowni rektora, została jego asystentką. W 1980 roku została mianowana docentem, w 1989 – profesorem nadzwyczajnym, a w 1991 otrzymała tytuł naukowy profesora zwyczajnego. Wraz z mężem, artystą Janem Chwałczykiem, inicjowała i organizowała życie artystyczne we Wrocławiu po II wojnie światowej. Współtworzyła najważniejsze manifestacje polskiej sztuki awangardowej II poł. XX w. W latach 1953–2006 Gołkowska uczestniczyła w około 300 wystawach, plenerach, sympozjach i akcjach artystycznych. Zaprezentowała ponad 30 wystaw indywidualnych w Polsce i za granicą. Po ukończeniu studiów na wrocławskiej PWSSP w latach 50. Wanda Gołkowska współtworzyła grupę Poszukiwania Formy i Koloru, a następnie Grupę Wrocławską. W 1965 roku brała udział w I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu, co upamiętnia jej forma przestrzenna usytuowana przy ul. Rycerskiej w Elblągu. W 1968 roku zaprezentowała swoją wystawę „Układy otwarte” we wrocławskiej Galerii pod Moną Liząprowadzonej przez Jerzego Ludwińskiego. W latach 1984–2005 brała udział w plenerach artystów posługujących się językiem geometrii, organizowanych przez Bożenę Kowalską w Białowieży, Okunince i Orońsku. W latach 90. partycypowała w inicjatywach artystycznych i wystawienniczych Gerarda Jürgena Bluma-Kwiatkowskiego w Polsce i w Niemczech. W latach 2000–2013, wraz z mężem Janem Chwałczykiem i studentami swojej pracowni nr 112 z wrocławskiej ASP, prowadziła grupę Kontynuacja i Sprzeciw. W 2011 roku została uhonorowana Złotą Odznaką ZPAP.

Prace w kolekcjach: m.in. we Wrocławiu, Chełmie, Koszalinie, Elblągu, Orońsku, Warszawie, Hünfeld oraz w wielu kolekcjach prywatnych.