Ur. 1946 Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (dyplom obroniła w 1970 roku), historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim u prof. Mieczysława Porębskiego oraz stypendystka Instytutu Humanistyki w Nowym Jorku (1982), Uniwersytetu w Princeton (1984/1985), fundacji Rockefellera w Research Triangle Park w Północnej Karolinie (1988). 

We wczesnych pracach wykorzystywała tematy i rozwiązania stylistyczne charakterystyczne dla malarstwa nowej figuracji i hiperrealizmu. Od początku widoczną cechą jej twórczości był nieskrywany autobiografizm. 

W 1978 roku Ewa Kuryluk porzuciła tradycyjne malarstwo i zaczęła tworzyć charakterystyczne wizerunki rysowane/ malowane na bawełnie i jedwabiu, które aranżuje w formie przestrzennych instalacji, zarówno w przestrzeniach galerii, jak i w plenerze.  Do najważniejszych instalacji artystki należą „Villa dei Misteri” z 1984 roku, cykl „Krzesła”, rozpoczęty w 1980 roku, „Teatr miłości, 1986-89, „Rysopisy” 1986-1990, „Trio dla ukrytych” 1999/2000, seria „Żółtych instalacji” realizowanych od 2001 roku. 

Ewa Kuryluk nieprzerwanie od 1959 roku do dziś uprawia autofotografię. Przez dekady setki i tysiące negatywów pozostawały jedynie intymną rejestracją realizowaną na własne potrzeby artystki. Niewiele osób wiedziało o jej pasji. Po raz pierwszy Ewa Kuryluk zdecydowała się pokazać publicznie wybór fotografii w 2000 roku. Od tej pory stanowią przedmiot badań i zainteresowania historyków sztuki i krytyków. 

Prezentowała prace na licznych wystawach indywidualnych, m.in. w Stanach Zjednoczonych (Helen Shlien Gallery, Boston, 1982; Princeton, 1984, 1985; Uniwersytet Kalifornijski, San Diego, 1992) oraz w Argentynie (Centro de Arte y Comunicatión, Buenos Aires, 1986); brała udział w ważnych wystawach zbiorowych (m.in. Biennale Sztuki w Medellin, Kolumbia, 1981; Art in General, Nowy Jork, 1988). Od 1989 roku corocznie przyjeżdża i wystawia swoje nowe prace w Polsce. 

Ewa Kuryluk jest autorką, uznanej przez krytykę i publiczność, literackiej trylogii, w której opisuje osobisty i intymny portret ukochanej rodziny, Na trylogię składają się następujące części: - „Goldi. Apoteoza zwierzaczkowatości” 2004, finał Nagrody Literackiej Nike 2005; - „Frascati”, 2009, finał Nagrody Literackiej Nike 2010; - „Feluni. Apoteoza enigmy”, 2019, finał Nagrody Literackiej Nike 2020 raz nominacja do Nagrody Literackiej m. st. Warszawy.

 

Prace w kolekcjach:  Muzeum Narodowe, Warszawa; Muzeum Narodowe, Kraków; Muzeum Narodowe, Poznań; Muzeum Narodowe, Wrocław; Muzeum Sztuki, Łódź; Muzeum Okręgowe, Radom; Biblioteka Narodowa, Paryż; Zbiory Graficzne Albertina, Wiedeń; Kettle’s Yard Museum, Cambridge; Bass Museum of Art, Miami Beach, Floryda; National Humanities Center, Północna Karolina.