2. Para z bukietem
Wersja polska | English version
Twórczość Andrzeja Wróblewskiego naznaczona jest tematami - toposami, tematami - fundamentami, tematami - mitami. Monumentalnymi znaczeniem dla polskiej sztuki cyklami „Rozstrzelań”, „Szoferów” „Kolejek”, „Ukrzesłowionych”, czy „Nagrobków”. One wszystkie zbudowały pomnikowy niemal obraz pochłoniętego postkatastroficznymi i dystopijnymi wizjami artysty - pogrobowca. Apologety błękitnych umarłych, do których niebawem sam miał dołączyć.
W natłoku wątków, jeden ma szczególnie bogatą reprezentację, tak w obrazach olejnych, jak i w realistycznych i metaforycznych gwaszach. To doczesna i ziemska relacja kobiety i mężczyzny, narzeczonej i narzeczonego, żony i męża. Portrety par reprezentowane są na wystawie kilkoma gwaszami oraz obrazami olejnymi - jak „Spacer zakochanych”, czy rozpoczynający narrację wystawy „Portret ślubny” z 1948.
„Portret ślubny, Para z bukietem” to jedno z ważnych symbolicznych i przejmujących dzieł Andrzeja Wróblewskiego. To portret nowożeńców, w którym radosny moment ślubu zostaje zmieniony w tragiczne doświadczenie, złożone z ciszy i niedopowiedzeń. Postać pana młodego, zamknięta w chłodnym odcieniu błękitu, jest już martwa. Śmierć zabrała młodego mężczyznę nim zdążył spełnić swoje marzenia o wspólnym, szczęśliwym życiu. Zamiast dosłownych scen przemocy, które Wróblewski przedstawiał w obrazach z cyklu „Rozstrzelania”, artysta sięga tutaj po aluzyjną, niezwykle wymowną metaforę – nieżyjący mężczyzna staje się symbolem straty, a zarazem świadectwem wojennej brutalności, która bezwzględnie niszczyła życie.
Obraz jest boleśnie dosłowny w swoim przekazie. „Portret ślubny” to nie tylko zapis tragedii jednostki – to opowieść o pokoleniu, które wojna pozbawiła przyszłości i szczęśliwego zakończenia, możliwości budowania wspólnego życia i doświadczania miłości.
Motyw nieżyjącego człowieka w błękicie stał się ikoną twórczości Wróblewskiego, pojawiając się jako znak śmierci w wielu obrazach. W tym duchu powstały dzieła takie jak „Matka z zabitym dzieckiem” czy „Dziecko z zabitą matką”. Wszystkie je łączy głęboka trauma, która znalazła swój wyraz w prostocie malarskiego symbolu. Dzięki zdolności uchwycenia ludzkiego bólu i tragedii straty w prosty, ale przejmujący sposób, Wróblewski zyskał trwałe miejsce w kanonie polskiej historii sztuki. Jego malarstwo, zarazem osobiste, jak i uniwersalne, uczyniło go najważniejszym artystą swojego pokolenia. Artystę, który odważył się stawić czoła najciemniejszym stronom ludzkiej natury i najmroczniejszym doświadczeniom człowieka.
