“Kinestezje”
Źródeł inspiracji i emanacji projektu „Kinestezje” należy szukać w dojrzałych teoriach uznanych twórców sztuki konceptualnej. Przypomnijmy, że tegoroczna IV edycja Konkursu Programu Grantowego „Wena” pt. „Sztuka naprawiania świata”, nawiązuje do twórczości Jerzego Ludwińskiego, krytyka i pisarza, miłośnika sztuki konceptualnej. Artysta porównywał w latach 70. XX wieku sztukę do kleju. Sztuka łączy ze sobą różne, na pozór nieprzystające do siebie elementy, wypełnia szczeliny, sprawia, że nasze życie jest pełne niespodzianek. Projekt „Kinestezje” poszerza spectrum swojego „rażenia” i ma na celu zaprezentowanie uczniom znacznie więcej sylwetek artystów, ich koncepcji i nurtów konceptualnych w polskiej i zagranicznej sztuce współczesnej. Projekt zakłada krytyczne poznanie koncepcji Jerzego Ludwińskiego, Yoko Ono, Josepha Kosutha, Josepha Beuysa, Wandy Gołkowskiej, Edwarda Krasińskiego, Tadeusza Kantora, Romana Opałki, Andrzeja Szewczyka, Krzysztofa Wodiczko etc.
Istotnym elementem projektu są wizyty studyjne skupione na poznaniu zbiorów i profilu wystawienniczego instytucji takich jak: Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK, Ośrodka Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora Cricoteka i Galerii - Pracowni Tadeusza Kantora w Krakowie, Galerii Bunkier Sztuki.
Wśród kluczowych efektów projektu można wskazać na twórczą refleksję na temat kryzysu relacji i sposobów naprawiania świata sztuką; pogłębienie świadomości strategii towarzyszących procesowi twórczemu przy tworzeniu szkiców i fotografii podczas pleneru w Krakowie; wykonanie projektów współczesnej interpretacji „Kinestezjonu”* Wandy Gołkowskiej; stworzenie wystawy dokumentującej przebieg twórczego procesu uczestników projektu, obejmującej szkice konceptualne, nagrania, materiał dokumentacyjny oraz podjęcie próby wykonania instalacji inspirowanych „Kinestezjonem”.
Paulina Łuczak – koordynatorka projektu, nauczycielka historii sztuki.
Małgorzata Olewnik – nauczycielka podstaw projektowania i projektowania multimedialnego.
*Kinestezjon (1970) Wandy Gołkowskiej jest jedną z najciekawszych prac artystki należących do sztuki konceptualnej, opublikowany w katalogu wystawy "Sztuka Pojęciowa", zorganizowanej przez Jerzego Ludwińskiego w Galerii „Pod Moną Lizą”. Był to projekt kulistego pomieszczenia, z przeznaczoną dla widza elastyczną, przeźroczystą platformą. Widz znajdowałby się między dwoma projektowanymi na wewnętrzne powierzchnie kuli filmowymi obrazami: przedstawiającym niebo - na dole oraz ziemię - na górze. Praca ta dotyczyła, już wcześniej dla artystki istotnego, zagadnienia percepcji. W Kinestezjonie chodziło jednak nie o postrzeganie zewnętrznych form, ale przede wszystkim o doznania własnego ciała. Tytuł wyjaśniały przytoczone przez Gołkowską słownikowe definicje: "Kinestezja - poczucie pozycji i ruchów części ciała względem siebie. (...) Cenestezja - zmysł ogólny, całość nieokreślonych doznań, poczucie swego ciała".
Nigdy nie zrealizowany projekt Kinestezjonu, teoretycznie możliwy do zrealizowania, miał charakter poetycki i fantastyczny i, jak zauważył krytyk sztuki Paweł Polit, bliski był estetyce wzniosłości”.
fot: https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/28/Kinestezjon%2C_1970.jpg
